"...การมาปฏิบัติธรรม ไม่ใช่มาเรียนรู้การปฏิเสธสังคม แต่ต้องมาตอกย้ำว่า "มนุษย์เป็นสัตว์สังคม"...และที่สำคัญมันเป็นสังคมที่ซับซ้อนวุ่นวายแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันโดยส่วนมากซะด้วย...เพราะแต่ละคนก็ยังมีกิเลส ตัณหา อุปาทาน อยู่เพียบ ไม่ว่าเขาว่าเรา...ด้วยเหตุนี้ พอมีโอกาสมีเวลาได้มาอยู่ร่วมกันตรงนี้ ก็ให้ตั้งใจ...ตั้งใจที่จะควบคุมความรู้สึกที่มันจะไปละเมิดเบียดเบียนผู้อื่นทั้งทาง กาย วาจา แล้วก็ใจ...สำคัญที่สุดก็คือ "ใจ" นั่นแหละ เพราะกิเลสมันอยู่ที่ "ใจ"...ถ้าดักไม่ทันมันถึงหลุดออกมาทาง "วาจา" แล้วก็ทาง "กาย" แล้วก็นำความเดือดร้อนวุ่นวายกลับไปเผาตัวเอง ก็คือ "ใจที่หลง" นั่นแหละ..."มุมตกเท่ากับมุมสะท้อน" ...ฝืนเอาอดทนเอา มองคนอื่นในมุมที่ว่า "เขาต้องการความช่วยเหลือมั๊ย ?" แล้วเรามีศักยภาพพอที่จะช่วยได้หรือเปล่า ?...สำหรับความผิดพลาดของคนอื่นนั้น ถ้าไม่อยู่ใน "วิสัยที่จะบอกสอน" ก็อย่าไป"ละเมิด"...เราไม่มีหน้าที่ ๆ จะไปซ้ำเติมเขา....ถ้าจะทำได้ก็เพียงแค่นำมาเป็นอุทาหรณ์สอนตัวเองว่าอย่าไปทำแบบนี้ มันไม่ดี...มันจะทำความเดือดร้อนมาให้ในภายหลังแบบนี้... ...ส่วนความดีงามของคนอื่นก็อย่าไป "อิจฉาริษยา" ให้รู้จักยินดีรู้จักอนุโมทนากับความสำเร็จ ความเจริญรุ่งเรืองของเขา แล้วก็พร้อมที่จะนำมาประยุกต์ใช้กับวิถีชีวิตของตัวเอง...ท่านี้ก็พยายามทำให้ได้ก่อนเถอะ...วันข้างหน้ามันก็จะต่อยอดไปเองแหละ เรื่อง "ความสงบ" เรื่อง "ปัญญารู้รอบในกองสังขาร" ...แค่อยู่กับคนด้วยกันยังยาก... "สวรรค์" จะมีที่ว่างให้รึ !!! ไม่ต้องไปพูดถึงหรอก "พระนิพพาน" น่ะ!!!..."

                                                                                 (บางตอนในการบรรยายธรรม โดย ...ท่านพระอาจารย์อังคาร  อัคคธัมโม)